Dit ras ontstond uit een experiment door de regering in de zestiger jaren.
Men was er van overtuigt dat de kruising van wolven met Duitse herders een superieur ras zou geven, de combinatie van de sterkte ,hogere intelligentie , hogere uithoudingsvermogen, en scherpere hoor, oog en reukvermogen van de wolf met het allround temperament en goede trainingsvermogen van de Duitse herder.
Frank Catania die 11 jaar ervaring had met het trainen van honden voor militair en private gebruik richtte in 1968 een 5 jarig fokprogramma op met deze kruisingen om wolfhonden te bekomen die gebruikt konden worden door de militairen in de oorlog tegen Vietnam en elders.
Maar zoals bij vele andere wolfhonden kruisingen faalde men.
Deze wolfhonden waren heel goed in het spoorzoeken, maar hadden geen enkele motivatie om personen aan te vallen of the beschermen.
Men zette na 5 jaar het programma stop maar men wilde een nieuw ras creëren.
In 1976 werden sommige van de 50% wolfhonden teruggefokt met Duitse herders.
Na een tijdje ontstond uit deze 25% nakomelingen dit nieuwe ras: de Amerikaanse Tundra Herdershond.
Er is een heel strikt fokprogramma, de pups worden opgevolgd door een gecertificeerde persoon die toeziet hoe het uiterlijk en karakter evolueert om zo te kunnen bepalen in welk werkprogramma elke wolfhond individueel past .
De Amerikaanse Tundra herdershond is een massieve, sterke verschijning, altijd waakzaam en zenuwachtig heen en weer lopend om elk geluid en beweging in zich op te nemen.
De Amerikaanse Wolfhond is een (nog) niet erkend als ras en heeft momenteel geen rasstandaard, omdat deze wolfhond nog volop in ontwikkeling is.
De Amerikaanse Wolfhond bestaat uit kruisingen van verschillende soorten wolven etc.
Indien er een nest gefokt wordt, weet men eigenlijk nooit van tevoren hoe de pups eruit gaan zien of welk karakter ze gaan hebben.
Met een % geeft men aan hoeveel wolfpercentage de pups bij zich dragen.
Dit is eigenlijk een theoretische berekening en zegt nog niet alles.
Wolfhonden met een hoog percentage zijn enkel geschikt voor mensen die ervaring hebben met een lager percentage wolfhond.
Dit is beslist geen wolfhond voor beginners, socialisatie is bij deze wolfhonden soort erg belangrijk daar zij zeer terughoudend kunnen zijn!!!
De Amerikaanse Wolfhond is meer teruggetrokken en vertoont veel minder "claimgedrag" zoals bijvoorbeeld de Saarloos Wolfhond.
Daarentegen kan hun zelfstandigheid ook een nadeel zijn doordat zij zelf beslissingen nemen.
Er zijn momenteel verschillende bloedlijnen van de Amerikaanse Wolfhond.
1 van de bloedlijnen is de welbekende Spencer Wolfhond vernoemd naar de bloedlijn van de fokker.
Deze bloedlijn heeft over het algemeen "stabielere" wolfhonden.
De Amerikaanse Wolfhond is een redelijk gezond ras vergeleken met andere wolfhonden rassen.
Lang voordat de Indianen paarden hadden waren de Song Dogs al aanwezig.
Ze werden gebruikt voor de jacht, als herder, trek en pakdier, waakhond en babysitter.
De American Indian dog is intelligent, loyaal, trouw, instinctief en kan terughoudend zijn tegenover vreemden.
De Indian singing dog heeft een hele expressieve lichaamstaal en communiceert met zijn hoge piepstem, waardoor het lijkt of hij zingt.
Hij hecht zich sterk aan een persoon of 1 familie en kan heel goed overweg met kinderen.
Zoals wolfhonden kan de Indian dog zeer moeilijk herplaatst worden.
Deze hond zal snel leren als je het maar met geduld doet, ze werken graag en worden ook o.a. ingezet voor flyball, behendigheid, sledesport, frisbee en dogscootering.
De Indian Dog heeft voldoende beweging nodig, maar als een echt roedeldier wil hij altijd graag bij je in de buurt zijn.
Dit zeer speciale ras is niet geschikt voor iedereen!
Dit ras ontstond in 1966 uit een kruising van wolf/Duitse herder. 
Hiervoor werd een van de laatste wilde wolven uit de Apijnen van hoog Lazio gebruikt.
De ETLI( instantie voor bescherming van de Italiaanse wolf) zorgt onder bescherming van de staat voor de fok en fokbasis van dit ras.
Dit om redenen van genetisch behoud.
Het is verboden om buiten deze instantie deze wolfhonden te houden of te fokken.
Deze wolfhonden worden gratis uitgeleend aan instanties, personen of verenigingen die zich verbinden om ze op te leiden en te gebruiken voor doelen van algemeen nut zoals o.a. reddingoperaties, opsporen van vermiste personen, opsporing van drug en explosieven etc…
Hij is bijzonder goed geschikt voor reddingsoperaties in de bergen, bij lawines en rampen, met een grote weerstand tegen weersomstandigheden, honger en dorst.
Door hun goede reukzin bij het opsporen van personen of gewonde dieren zijn ze van groot nut voor bos en parkwachters en jachtopzieners.
Ze worden ook gebruikt voor alle politiewerk, in de landbouw en het hoeden van kuddes, tegen diefstal en roofdieren, gebruik makend van hun sterke zin voor territorium.
Zoals andere wolfhonden gehoorzaamd hij door overtuiging, en niet zoals de hond door slaafsheid.
De schofthoogte bedraagt bij mannetjes van 60 tot 70 cm, bij teefjes van 58 cm tot 65 cm.
{youtube}iuGCziqfvYs{/youtube}
Geschiedenis
De Saarlooswolfhond is vernoemd naar zijn ‘schepper’ Leendert Saarloos (1884-1969.
Leendert Saarloos wilde zijn favoriete rashond, de Duitse Herder, verbeteren met als doel een ideale huishond en werkhond te fokken.
Daarom besloot hij de Duitse Herder te kruisen met een wolf.
Een merkwaardige gedachtegang, omdat voorbeeldexperimenten op niets waren uitgelopen: de resultaten van deze kruising waren juist schuw en voldeden niet aan het doel wat Leendert Saarloos nastreefde.
Na een aantal jaren experimenteren kwam Leendert Saarloos daar zelf ook achter.
Hij kwam op de gedachte dat de honden door hun natuurlijke voorzichtigheid wel eens geschikt konden zijn als blindengeleidehond.
Na het oprichten van een geleidehondenschool, werden de Saarlooswolfhonden op beperkte schaal ingezet als blindengeleidehond.
Tegenwoordig zien we de Saarlooswolfhond niet meer in deze functie.
We kunnen het ras dan ook niet meer classificeren als werkhond.
De Saarlooswolfhond is een echte gezins- of gezelschapshond met een betrouwbaar en aanhankelijk karakter.
Het doel van Leendert Saarloos om een bijzondere werkhond te fokken is niet gehaald.
Wel is hij in staat geweest om te komen tot een hondenras dat dicht bij de natuur staat en veel natuurlijke eigenschappen nog in zich draagt die bij andere rassen reeds lang verdwenen zijn.
Leendert Saarloos wilde graag dat zijn ‘ras’ erkend werd.
In 1942 probeerde hij de ‘Europese wolfhond’, zoals hij zijn ‘ras’ genoemd had, erkend te krijgen door de Raad van Beheer op Kynologisch Gebied.
Dit lukte niet. Pas in 1975, toen Leendert Saarloos al overleden was, kreeg zijn ras de langverwachte erkenning. Het ras werd Saarlooswolfhond genoemd.
In 1977 volgde de officiële erkenning door de Fédération Cynologique Internationale (FCI)
De Saarlooswolfhond (SWH) komt oorspronkelijk uit de Europeese wolf en de Duitse herder en is een krachtig gebouwde hond.
Zijn uiterlijk, lichaamsbouw, gangwerk en beharing doen denken aan die van de wolf.
Hij is harmonieus gebouwd en heeft lange benen - zonder de indruk te wekken van hoogbenigheid.
Reuen en teven moeten in verschijning duidelijk hun sekse doen laten blijken.
Het is een gezinshond en kan absoluut geen lange tijden alleen zijn.
Zelfs als je de hond van pup af aan al in de bench leert kan dit later toch nog tot flinke problemen lijden, waarbij ze zichzelf goed kunnen beschadigen.
Bouw dit dan ook langzaam op.
Deze honden zijn sociaal en tot op zekere hoogte tollerant naar andere honden.
De meeste reuen kunnen prima in een roedel samen leven.
Meerdere teven in een roedel lijd vaak tot serieuze problemen.
Teven geven zelden op, dus u bent gewaarschuwd.
Herplaatsen is voor een SWH ook niet zo eenvoudig vanwege zijn grote verbondenheid met het gezin en zijn van nature gereserveerde aard.
Voor het eigen gezin een heerlijke, eigenwijze, vriendelijke, speelse, energieke hond met een eigen wil.
Voor vreemde een hond die zich gereserveerd opsteld en niet zomaar naar het onbekende toe stapt.
De hond dwingen lijdt tot wantrouwen van de baas en vergroot de afstand tussen jullie.
Gereserveerdheid mag niet worden vergeleken met angst.
De hond bepaalt in grote mate zelf of hij de situatie wil benaderen of laat voor wat het is.
Omkopen is bij de SWH dan ook niet zo voor de hand liggend.
Als u met de hond wilt "werken" is de SWH geen hond voor u.
Doordat de SWH zelf bepaalt of hij ergens het nut van inziet en hun gereserveerdheid is een SWH niet de meest ideale hond om mee te sporten.
Natuurlijk kun je deze honden zeker iets leren, maar niets voor niets en als ze geen zin hebben geeft dwingen een averechts effect.
De Tamaskan is ontstaan na onenigheid bij de Utonagan, die weer een afsplitsing is van de Northern Inuit.
In 2003 besloten een aantal Utonagan fokkers met een klein groepje af te splitsen van de Utonagan Society, en onder de naam ‘British & International Utonagan Society’ verder te gaan.
In 2006 werd de ‘British & International Utonagan Society’ opgeheven, en werd het ‘Tamaskan Dog Register’ opgericht.
Aan de basis van de Tamaskan staan 4 kennels: Blustag, Blufawn, Alba & Moonstone.
De Utonagan honden werden ‘omgedoopt’ tot Tamaskan en de ‘Husky’ kruisingen uit Finland werden toegevoegd aan het bestand fokhonden.
De eigenaar van de Polar Speed kennels uit Finland waar de honden vandaan kwamen, was ook in het bezit van een Amerikaanse Wolfhybride en een Tsjechoslowaakse Wolfhond die hij gebruikte in zijn fokprogramma.
Omdat de genetische basis van de Tamaskan nog erg klein was werd er vervolgens in 2009 een Saarloos Wolfhond ingekruist en in 2010 een Siberische Husky.
In 2012 zijn er een aantal Tamaskan DNA getest op ‘wolvenbloed’, hieruit zijn positieve resultaten naar voren gekomen waaruit blijkt dat de Tamaskan toch niet helemaal vrij is van ‘wolvenbloed’.
De TDR (Tamaskan Dog Register) heeft toen besloten het motto, die tot dan toe werd gebruikt voor het ras, ‘Wolfdog without the Wolf’ te laten vervallen om mensen niet op het verkeerde been te zetten.
Bij de Tamaskan kan je dus wel degelijk van een Wolfhond spreken.
©Tamaskan
